مانتو یا روپوش پوشاکی است که معمولاً روی پوشاک دیگر، تن می کنند. اینکه نخستین استفاده از مانتو توسط زنان یا مردان بوده، مشخص نیست اما نخستین استفاده توسط زنان، شامل پوشاکی بسیار بسته و گشاد بوده است. مانتوها در اوایل بطور معمول، توسط کارگران زن که در مشاغل پایین دست و مراقبتی که امکان کثیف شدن لباس در آن بالا بود، پوشیده می شدند. اما به شکل محدود توسط گروهی از اشراف اروپایی که مد متفاوتی داشتند هم پوشیده می شد. این پوشاک، امروزه در ایران، کارکردهای اداری، فرهنگی، مذهبی و سیاسی دارد و پس از انقلاب ایران، گونه‌ای مانتوی مناسب با فرهنگ انقلابی توسط رابط‌های سیاسی فرانسوی به ایرانیان پیشنهاد شد که با تغییراتی جزئی مورد پذیرش این کشور قرار گرفت.

تاریخچه مانتو
نخستین اسناد از پوشیدن مانتو، به حدود قرن هفده تا هجدهم میلادی اشاره دارند. اینکه نخستین استفاده از مانتو توسط زنان یا مردان بوده، مشخص نیست اما نخستین استفاده توسط زنان، شامل پوشاکی بسیار بسته و گشاد بوده‌است. همچنین در منابعی اشاره شده‌است که مانتوها در بعضی از جلسات دادگاه‌ها پوشیده می شدند. با این حال بیشتر منابع، تفکیکی را میان مانتوهای اشراف که بسیار نایاب بودند با مانتوهای معمول قائل شدند.

مانتوها در اوایل، به طور معمول، توسط کارگران زن که در مشاغل پایین دست و مراقبتی که امکان کثیف شدن لباس در آن بالا بود، پوشیده می شدند. اما به شکل محدود توسط گروهی از اشراف اروپایی که مد متفاوتی داشتند، پوشیده می شد و آثار هنری نیز این موارد را به تصویر کشیده‌اند.

به شکل محدود، تاریخچه مانتو به نژادپرستی غربی نیز اشاره داشته است و منابع اروپایی اشاراتی به پوشاندن مانتو بر تن خدمتکاران خارجی پاییند است داشته اند. گاهی این تعیین پوشاک که توسط بالا دستان غربی انجام می شد، حالتی نژاد پرستانه و جهت یادآوری جایگاه پایین کارگران خارجی داشت.

با وجود پایان دوران مانتو در زادگاهش، این پوشاک بعداً توسط سیاستمداران فرانسوی به چند کشور دیگر پیشنهاد شد. پس از انقلاب ایران، نوعی مناسب با فرهنگ انقلابی توسط رابط‌های سیاسی فرانسوی به ایرانیان پیشنهاد شد که با تغییراتی جزئی مورد پذیرش این کشور قرار گرفت.